»Wi spälen Fierabend« - eine plattdeutsche Geschichte

Beitrag, Autor: Claus Stier, Ostseebad Wustrow

"Wur in aller Welt hest du dat funnen?" Bäten wat von vergnatzt is Jöching sien Mudder nu man doch. Sei kennt dat al von em, dat hei in dat Hus dreggt, wat hei up de Strat upläsen deit. Un jümmer wedder hett sei em bäden: "Lat dat doch liggen. Du bruukst dat doch nich, un in't Hus hebben wi dusend dorvon." Man Jöching möt von siene Vöröllern wat in't Blaut hebben, orrer in siene Gene, as dat vandaag heit; wat em so ansüht, dat sammelt hei up un bringt dat an't Hus. Man wat hei vandaag dor bi sik dreggt, dat is wat sünnerlichs. "Dat hett bi Klaehns up den Sperrmüll lägen, un dat süht so fein ut un Musik kannst dor ok mit maken." Jöching treckt mit twee Fingern an eenen Draht - wohraftig - ut dat Diert kümmt een Ton! Mudder ward sik sien Findsel nu neger ankieken - is dat een Gitarr? Nee, dortau is Jöching sien Findel tau lütt, ok rundlicher as een Gitarr is dat. Jöching fingert noch eens an den Draht. Dat Findsel gifft eenen dägten Ton von sik. "Lat dat liggen, bet Vadder kümmt, ball is Fierabend", seggt Mudder. Man ierstlich kümmt noch Korlining rinner. Bloots de is lütter as Jöching un weit dor ok keenen Rat tau. Sei tirrt eens an den Draht, denn lött sei de Fingern dor wedder von af.

Nu geiht de Dör. Vadder kümmt in. Sien Jack un sien Mütz hangen jüst up ehren Haken, dunn is Jöching ok al mit sien Findsel bi Vaddern. "Du, Vadder, kiek eens!" Vadder wull sik jüst de Stäbeln aftrecken, man hei vergett dat, as hei Jöching sien Findsel ansichtig ward. Siene Ogen waren grot un wiet: "Wur hest du dat denn her", ward hei Jöching fragen. "Dat hett up den Sperrmüll lägen, hüürt sik fein an, man wat is dat?" Nu fohrt Vadder doch ierst u de Stäbeln un treckt sik siene Slarpen an de Fäut. Hei geiht nah de Koek un sett sik dal. Hei grippt sik dat Findsel un seggt: "Een Waldoline is dat. So een hett mien Grotvadder hatt. Wat künn de dor fein up spälen. So an'n Sommerdag tau Fierabend, denn hebben wie vör Grotvadder sien Hus up de Bänk säten un mit den Nawers kloent, un denn haal Grotvadder siene Waldoline un wi hebben sungen, allens wat wi so wüssten, dor wier dat Enn von weg. Dat letzt wier jümmer ,Ade nun zur guten Nacht', dornah tröck Grotvadder eenen linnen Büdel oewer de Waldoline un säd: Nu is Fierabend. Nee, säd denn Nawer Schütt, nu is Beddgahnstiet, Fierabend is al solang, as wi upstäds sitten." Jöching un Korlining sünd de Ogen grot und de Uhren wiet wurden. "Du, Vadder, wurwägen maken wi so wat nich", fröggt Jöching, "du hest doch nu ok Fierabend." Vadder lacht bäten wat von drög: "För so wat hebben wi an'n Fierabend keen Tiet", seggt hei. "Wi äten nu tau Abend un denn möten Mudder un ik noch in den Gorden kleien, dat is uns Fierabend. Un de Waldoline, de haddst du gaud up den Sperrmüll liggen laten künnt, so wantschapen, as de al is." Jöching grippt na sien Findsel, höllt dat dicht an't Liew un dreggt dat nah sien Spälstuw. Nu äten sei alltohop, dornah gahn Vadder und Mudder in den Gorden tau kleien. As sei bi Düsterwarden wedder in de Wahn kamen, kieken sei sik an. Dor klingt doch wat. Ja, dat is nich tau oewerhüren. Un tau den eenen Ton, dat is jümmerweg desülwige, ward sungen. "Slap, Kindgen, slap", soans hüren sei. Sachten klinkt Mudder de Dör na de Kinnerstuw up. Up een lütt Bänk sitten Korlining ehr Poppen, Jöching sien Teddy sitt ok dorbi. Jöching sülben sitt up eenen lütten Stauhl un tirrt an siene Waldoline so dull, as he jichtens kann; Korlining sitt up eenen annern Stauhl un singt mit Jöching tohop: "Dunn föllt tau Ierd een Drömeken." "Wat maken ji denn?", fröggt Vadder.

"Wi spälen Fierabend." - "Dat hebben ji juch jo man fein utsunnen", seggt Mudder, "man tau wat liggen de Ap un dat Kamel dor achter in de Eck?" - "De Ap is de Fierabendsvadder un dat Kamel is de Fierabendsmudder. De dröfft nich mitspälen, de hebben noch wat tau kleien."