»Kiek ees dörch« - eine plattdeutsche Geschichte

Beitrag, Autor: Claus Stier, Ostseebad Wustrow

Sven kümmt oewer den Hoff up uns Hus tau. Hei lücht oewer sien heeles lüttes Gesicht. In sien Hand dreggt hei wat, dat is rot. Soväl kann ik al seihn. Nu kümmt hei tau mi ranner un wiest mi, wat hei in de Hand höllt. "Na, wat hest du denn dor Feines?", frag ik em. "Oh, wat ganz, ganz Scheunes. Hier, kiek ees dörch!" Sachten leggt hei mi in de Hand, wat hei dor anbröcht hett. Rot is dat un rund is dat ok, een Glas ut een Kattenogg.

"Holl dat eens gägen de Sünn", seggt Sven nu so fierlich, as süll hei sien Wihnachtsgedicht upseggen. Ik holl dat Kattenoog gägen de Sünn. Dat is jo man worraftig wiert antaukieken, wurans dat Sünnenlicht in de rode, runde Glasschiew glutert un gliestert. Ik dreih de Glasschiew so een bäten hen un her, dat is worraftig een Lichtspill un Füerwark, wat sik in dat Glas afspälen deit. "Scheun, nich?", seggt Sven un lücht mi jümmers noch mit siene lütten, fründlichen Ogen an.

"Ja, mien Jung, dat is worraftig scheun. Wur hest du dat denn her?" Nu hett düsse Frag jo man rein ok nich een Spierken mit dat Beläwnis von Licht un Farw tau kriegen. Dor kümmt sacht blots een grotwussen Minsch up, sowat zu fragen.
"Dat heff ik von Thomas", seggt Sven.

Von Thomas! Na, dor möt ik denn fuurts bäten nahpurren. Jümmer, wannihr Thomas mit in dat Spill is, truug ik de Sak nich so recht. Ik weit nich tau seggen, ut weckern Grunn sik dat soans verhöllt, man dat sitt bi mi in. Soans segg ik nu: "Nich, dat Thomas di dat schinkt hett?" Al ut mien Stimm ward Sven gewohr, wat ik Müüs markt heff. Soans lüchten siene Ogen nu nich miehr so recht, as hei mi liesen tau Antwuurt gifft: "Wi hebben tuuscht."

Szüh, dor hebben wi dat jo al, dat wier ik mi doch ahnig. Wecker Lust hett tau´n Tuuschen, hett ok Lust tau´n Bedreigen. Soans frag ik wieder: "Wat hest du Thomas dor denn för gäben?"

"Dree Indianers, man de een wier al bäten wat twei." "Na", segg ik, "dree Indianers, dat will ik gellen laten. Mihr is düsse Schiew ok nich wiert." Man süll sik Thomas dormit begnäugt hebben. Mi kümmt so een Ahnen un ik frag Sven: "Wat hest du em denn süss noch gäben?"

Sven toegert bäten, denn so seggt hei: "Dat blage Matschboxauto heff ik em ok noch gäben." "Du meenst doch nich den Mercedes?", frag ik nah. Sven nickköppt. Denn seggt seggt hei iewrig: "Den wull ik so un so al lang nich mihr hebben. Un een Dör wier ok al so een bäten afgahn." Ik kiek Sven an un frag: "Du, hest du Thomas moeglicherwies noch anners wat för dit Glas gäben?"

Sven kiekt bisiet. Hei möt bäten slucken, dornah seggt hei: "Mien Taschenmetz heff ik em ok noch gäben." Ik swieg boomstill. Dit is mi doch bäten tau scharper Tobak. Wur langen hebben wi rümmersöcht, ihr Sven sik dit Metz utsöcht hadd. Dit Metz, dat wier sien Droom, gor een Schrubentrecker wier dor mit an. Soans hadd ik mi de twölf Mark un fiefunsösstig Penning nich Leed daun laten un em dat Metz köfft. Ik kann dit nich faten, ik möt noch eens trüggfragen: "Dien nieges Taschenmetz hest du för dit Glas weggäben?"

Sven seggt nix. Hei nickköppt blots. Man sien Gesicht seggt mihr, as Wüürd seggen koent. Wat hadd dat lücht, as hei oewer den Hoff up mi tau keem. Dor is nix nich von nah. Künn ik mi doch jüst man trügghollen! Man ik bün di sowat von falsch up Thomassen, ik heff dor knapp Wüürd vor. Düsse Schubjack! Düsse Sluderjan! Het dat Kattenoog up eenen Schrottbarg upsammelt orre dat gor von een Auto afmonteert. Man Sven hett hei denn vor de Ogen rümmerspäukt un sik so gäben, as hadd hei eenen güllen Pott tau verschüern. Hei weit, wat Sven noch keenen rechten Wiert süht in allens, wat em taugehüren deit. Man dat möt Sven doch eens lihren.

Un so kam ik em nu von een anner Siet: "Weitst du ok, wat Thomas di dor anschachert hett? Dat is een Kattenoog von een Auto. Sowat kannst up jeden Schrotthümpel finnen. Geld is dat nich wiert. Un du weitst sacht noch, wurväl wi för dat Metz betahlt hebben. As ik dat Matschboxauto köfft heff, wierst du ok mit bi. Hau blots af mit dien Wunnerglas!" Ik gäw em de Schiew wedder trügg. Ik möt mi trügghollen, dat ik ehr nich up de Steen in Schören smieten dau. Wurans anners sall hei lihren, wat hei sik för eenen Backbeerenkram inhannelt hett. Sven grippt sik siene Schiew. Hei krallt ehr fast mit siene lütten Fingern. Un nu ierst ward ik sien Gesicht so recht gewohr. Oha, wat heff ik anricht! All dat bäten fründliche Lüchten is weg, dat lött, as hadd em dat een ut sien Ogen ruterwischt. Seggen kann hei nix mihr un mag hei ok nix mihr; ik weit jo man so un so allens bäter.