De leiwe Gott is oewerall ... - eine plattdeutsche Geschichte

Beitrag, Autor: Claus Stier, Ostseebad Wustrow

Bäten wat von knasch un rutföddern kickt hei di an, wanniehr du in de Wustrowsch Kark vör sien Bild steihst. Dat is dor in de Sakristei anbröcht as de Biller von all de annern Wustrowschen Preisters ok. Hei dreggt up dat Bild nich bloß sienen Amtskittel, siene Deinstmütz hett hei sick babentau upsett. So mit Talar un Barett lött em dat as eenen, de weit, wat hei will, un de för dat insteiht, wat hei seggt, hei wier mien Urgroßvadder in den Deinst un dat Amt taustäden up dat Fischland. As dat Johrhunnert frisch würd, dunn füng ok hei frisch an un hett bet dreeundörtig den Deinst dahn un sien Amt vörstahn. Max Vermehren hett hei heiten; "Preister Max" säden wekker von de Ollen, wanniehr sei von em vertellen würden. Twee Läuschen aewer em sünd up mi kamen, un mi dücht, de sünd dat wiert, dat sei upbiwohrt un wiedervertellt warden.

Tau Preister Max sien Tiden stünn de olle Schüün up den Pasterhoff, de soebenuntachentig dalbrennt is. Un so een bäten Buerwirtschaft hadd Max Vermehren näben sien Priesteramt. In de Schüün hadd hei up dat Butenenn nah de Kirch tau eenen Stallruum för siene Gäus. Siene Festdagsbraden för den Heilchrist faudert hei sick alle Johr sülben fett. Jüst den Gausstall gegenaewer wier de Dör, dörch de de Kumfermanden in dat Pasterhus rinnergüngen. Sei mößten sietwarts in dat Pasterhus rinnergahn, wägen sei de Dääl nich so schietig pedden süllten. Dat wier dat een. Dat anner wier, dat sei ok wägen den "Respekt vör dat Hus" ehr eegen Dör hadden. Soans güngen sei denn dörch de grote Pasterkoek un klasperten dornah de Stuften rupper; de Kumfermandensaal wier tau de Tid baben in dat Pasterhus. Un von dor hett een eene gaude Oewersicht oewer den Preistergorden.
Dat wier tau Harwsttid. De Kumfermanden seeten un Paster Vermehren würd ehr dat oll Vertellers von Adam un Eva utdüden.
"Adam" soans säd Paster Vermehren, "dei hadd sick dacht, hei künn sick vör sienen Herrgott verstäken. Man hei würd fix gewohr: Dor hadd een Uhl säten. Hei künn sich nich verstäken. De Herrgott is oewerall. Un hei is jüst dor, wur een em sick nich vermauden is."
Nah düssen güng een grotes Raden los. Dat mößt doch Ecken gäben, in de de Herrgott nich taustäden wier. Man de Kumfermanden künnten vörbringen, wat ehr inkamen würd - de grote Standklock bi Großvadder up de Dääl, de Rökerkamer up den Boehn tauhus in den Schostein, de Höhl, de wekker de Jungs sick mang de Dannen utkuhlt hadden orre de olle Beerboom buten in Barnsdörp - Preister Max had jümmer desülwige Antwuurt: De leiwe Gott is oewerall un allerwägt un süht allens un nicks nich kann em utkamen, hei hett siene Oogen oewerall.
Twei Mann hadden sick an dit Raden nich bedeiligt. Ehre Stäuhl stünnen so nah dat Finster tau un soans künnen sei gaut in den Pastorgorden kieken. Un dor wieren de Gäus taugang! Hadden de aewer al bäten wat ünner de Feddern ansett! De beiden löp dat Water in dat Muul tausamen, as sei sick so in´n Stillen utmolen würden, wurans sick so een Gausbraden tauhus de Pann utnähmen mößt. Ok wanniehr de leiwe Gott teihnmol taukieken un dat wieswarden mücht. So bilütten güng de Kumfermandenstünn tauenn, de Kumfermanden tauhus un de Gäus tau Wiem, nahdäm Preister Max sien Gebäd spraken, de Gören up den Weg un de Gäus tau Stall bröcht hadd.
Annern Morgen will hei de Gäus wedder ut den Stall laten. Hei verwunnert sick al so een bäten, as hei nah de Schüün roewerslarpt, dat hei keen Snatern nich hüürt. Hei klinkt de Stalldöör up, man de Stall is leddig. Preister Max will al an Späuken glöben, dunn süht hei eenen Wisch, de is binnen de Döör mit Rietnagels faststäken. Hei nimmt siene Brill ut de Rocktasch un läst denn up den Wisch: "Der liebe Gott ist überall, bloß nicht beim Pastor im Gänsestall."
Wat dat oewer Johr tau Heilchrist bi Paster Vermehren as Festbraden gäben hett, dat ward nich vermellt. Eene Gaus mag de Fru Paster sacht noch updräben hebben; man von de eegen wier dat sacht keen.

Paster Vermehren un siene Fru hadden keene Kinner. Wur dat an lägen hebben mag, dat bün ick nich künnig; man dat hebben de Minschen tau de Tid sacht ok noch anners upfat`t as tau uns`Tiden. In de iersten Johren hebben de Lüüd in de Gemeen woll noch luert, dat sick dor in dat Pasterhus eens wat daun möchte, man so nah un nah würden sei dat Luern upgäben.
In Wustrow läwte tau de Tid een Pöttersmann, de hett mit sienen Vaddersnam Sparmann heiten. Hei hadd miehrstendeils jüst so eene dröge Kähl, as de Pötters bi ehr stöbiges Weswark alle Dag hebben, un soans bleew dat von sienen Lohn, wat anner Lüüd ansporen würden, in den Kraug. Man Pötter Sparmann hadd Fru un Kinner un dacht sick so sien Deel, wurwägen sien Paster man bloß een Fru un keene Kinner hadd.
Eens dröppt sick dat, dor kümmt Pötter Sparmann ut den Fritz-Reuter-Kraug un will tauhusgahn nah de Sackgass. Dunn löppt em de Paster oewer den Weg. De Pötter hett al wedder daegt wat afbäten un schrägelt de Strat lang. De Paster meent, he möt em dat schimplich maken. So blifft hei stahn un fangt an, wat hei up den Pötter insnacken deit. Wat för een leeges Bispill hei afgäben würd, soans seggt hei tau em, un siene Fru mößt sick de Oogen ut den Kopp schamen, von sien Kinner ganz still tau swiegen, hei sall doch in sick gahn un all de Plücken, de hei in den Kraug lött, bäter sporen.
De Pötter hüürt sick düsse Koemprädigt sinnig an, un as de Paster an de Stell von dat "Amen" noch eens seggt: "Sei süllten in sick gahn!", dunn antert hei em: "Sei hebben heel un deel recht, Herr Paster! Man wie hebben beid Naams, de wekker nich tau uns passen. Ick heit 'Sparmann' un kann nich sporen, Sei heiten 'Vermehren', man Sei koenen dat ok nich."